هفته نامه آل یاسین ـ شماره یک

از آنجا که امام حسین (ع) با تمام وجود همه توانمندی ها و سرمایه های خود را ایثار کرد تا اسلام را از خطر اساسی برهاند؛ آخرین حجت الهی نیز تصریح دارند که همواره به یاد ایثارگری و فداکاری های آن حضرت هستند و شب و روز با یادآوری مصیبت هایی که بر ایشان روا داشته شد خون گریه می کنند. در بخشی از زیارت ناحیه مقدسه در این باره می خوانیم:

« … اگر روزگار وقت زندگی مرا از تو (ای حسین ) به تأخیر انداخت و یاری و نصرت تو در کربلا در روز عاشورا نصیب من نشد اینک من هر آینه صبح و شام به یاد مصیبت های تو ندبه می کنم و به جای اشک بر تو خون گریه می کنم …»

هفته نامه آل یاسین ـ شماره یک

حديث اول:

« الحق معنا فلن يوحشنا من قعد عنا و نحن صنائع ربنا، و الخلق بعد صنائعنا» (1)

حق با ما اهل بيت است و کناره گيری عده ای از ما هرگز سبب وحشتمان نمی شود چرا که ما دست پرورده های پروردگاريم، و ديگر مخلوقين خداوند، دست پرورده های ما هستند.

شرح:

این حديث شريف را شيخ طوسی (ره) با سند معتبر، از ابوعمرو عمری، از امام زمان (ع) نقل کرده است. حضرت (ع) در اين فقره از حديث به سه نکته اشاره می فرمايد:

هفته نامه آل یاسین ـ شماره یک

پرسش: آیا در کتاب های آسمانی ، به مساله ظهور منجی جهان اشاره ای شده است یا اینکه آن عقیده اختصاص به مسلمانان دارد؟

پاسخ: این عقیده اختصاص به مسلمانان ندارد، بلکه تمام ادیان و کتاب های الهی و برخی آئین مژده داده اند که منجی جهان در فرجام تاریخ خواهد رسید و جهان را پر از عدل و داد خواهد ساخت.

در قرآن آمده است: « و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون » (1) ؛ در زبور، بعد از ذکر نوشتیم: بندگان شایسته ام وارث حکومت زمین خواهند شد. مفسران قرآن در تفسیر واژه «ذکر» اختلاف نظر دارند. برخی گفته اند به تمام کتاب های آسمانی که از سوی خداوند بر پیامبران نازل گشته است ، ذکر گفته می شود. (2) برخی دیگر گفته اند: مراد از ذکر «تورات » است. (3)

هفته نامه آل یاسین ـ شماره یک

مسجد مقدس جمکران در قم (که چند سالی نمی گذرد که مرکز قم خواهد شد ) به دستور امام زمان (ع) به یک شخص صالح به نام حسن بن مثله (ره) ساخته شده که وی می گوید: من شب سه شنبه 17 ماه رمضان سال 373 هجری قمری در خانه خود خوابیده بودم، ناگاه گروهی از مردم به در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار کردند و گفتند: برخیز! امام زمان (ع) تو را خواسته. برخاستم و همراه جماعت به همان مکان که اینک مسجد است رفتیم، دیدم امام زمان (ع) با گروهی روی تختی نشسته و فرمود: « برو به حسن بن مسلم (ره) ـ که در این زمین کشاورزی می کند ـ بگو این زمین شریفی است و حق تعالی آن را از زمین های دیگر برگزیده است و دیگر نباید در آن کشاورزی کند.»

عرض کردم: یا سیدی ! لازم است که من دلیل و نشانه ای داشته باشم و گرنه حرف مرا قبول نمی کنند.

هفته نامه آل یاسین ـ شماره یک

بسم رب الشهدا و الصدیقین

قلم را آغشته به خون دل می کنم و با خط سرخ می نویسم. می نویسم از دلی که قرنها خون است. از دلی که قرنها داغدار است. می نویسم از کسی که خلوتش را داغ کربلا آتش زده، از کسی که نجوایش « الهی بحق الحسین » است، از کسی که صبح تا شب خون می گرید. آری از غریب دشت حجاز می نویسم … از خیمه نشین دل زهرای غریب … از مهدی (ع)

از سکوت خیس از  اشکش، از گلوی پر از بغضش، از شال مشکیش، از « امن یجیب » خواندنش ، از وا ابوالفضلش، از تنهایی شب هایش در دل کوه ، از غروب روزهایش با غم و درد، از جمعه شب هایش در کربلا.

جمعه 4 اسفند 1385

در این شماره می خوانید:

1ـ داغدار داغ یک قوم

2ـ تاریخچه مسجد مقدس جمکران

3ـ اعتقاد به مهدویت (پرسش و پاسخ)

4ـ حدیث و شرح حدیث

5ـ مهدی (عج) همیشه به یاد حسین (ع)

6ـ خوشا به حالت ای …

7ـ دلنوشته

8ـ امام عصر (عج) حافظ ایران

در اين كليپ 36 دقيقه اي عبرت هاي بني اسرائيل با استفاده از تصاوير مختلف و به خصوص بخش هايي از سريال ده فرمان به تصویر کشیده شده است.
فرمت: FLV
حجم: 120 مگابايت
كيفيت: خوب

¤ دروغگو!
«مي گويد ديشب معراج بوده است. بيت المقدس. بيت لحم. مسجدالاقصي و بعد هفت آسمان… ارواح پيامبران، بهشت و جهنم، سدره المنتهي، همه را ديده است. بعد دوباره برگشته بيت المقدس و سپس مكه.»
– دروغگو! تو كه ديشب خانه ام هاني بودي.
– اينها كه تو مي گويي چند ماه طول مي كشد، آنوقت تو مي گويي يك شبه…
– بيت المقدس را توصيف كن ببينيم.
و گفت. گفتند حتماً از كسي شنيده اي. گفت: «بين راه به كاروان فلان قبيله برخوردم، آنها شتري گم كرده بودند و دنبالش مي گشتند. از آنها آب گرفتم و خوردم.»
– كاروان چه كسي بود؟ كجا مي رفت؟
گفت: «مي دانم كه نزديكيهاي مكه بود.»هنوز بحث ادامه داشت كه كاروان وارد مكه شد. ابوسفيان كه با آن كاروان همراه بود، همه آنچه كه پيامبر گفته بود را تأييد كرد. راست مي گفت، معراج رفته بود.