مکتب مهدی
مکتب مهدی
خوش دارم عشق را معنا کنم وآن را در مکتب مهدی می گنجانم که سراسر عشق است و نور.
عشق یعنی: هر صبح که دیده می گشایی با چشمانی اشکبار در اوج خضوع و خشوع دست بر سینه نهادن، رو به قبله ایستادن و «السلام علیک یا ابا صالح المهدی » گفتن.
عشق یعنی: با هر صدای تپش قلبت زمزمه کنی «اللهم عجل لولیک الفرج »
در مکتب مهدی (ع) عشق یعنی: آن لحظه که نفسِ سرکشت می گوید برو بایستی و به رضایت یار بیندیشی و اگر او گفت بایست محکم و استوار در برابر نفست بایستی
عشق یعنی: دیده بر غیر بستن و تنها جمال یار را به نظاره نشستن.
عشق یعنی :خارها را از خود راندن و گل شدن ،آن هم نه گلی که با یک نسیم پرپر شود که گلی که طوفان ها و تندبادها نیز جرأت نزدیکی به او را نداشته باشند.
عشق یعنی: گل شدن و دنیایی را گلستان کردن چرا که گل آرامش را در گلستان جستحو می کند و از زیستن در انبوه خارها در رنج و عذاب است.
عشق یعنی: رو به معشوق رفتن و لحظه به لحظه خدایی شدن و عاشقتر شدن.
عشق یعنی : آن لحظه که چشمها جستن را فریاد می زنند خفتن را بر آنها دوست داری و آنگاه که خفتن را خواهانند رنج دیدن را بر آنها روا داری.
عشق یعنی: آن لحظه که وجود یخ زده ات نیستی را تجربه می کند با یاد محبوب گرمایش ببخشی و به جلو برانیش.
و در آخر عشق یعنی: اگر نامی به ذهنت خطور کرد آن نام مهدی (ع)باشد، اگر غمی در دلت جا خوش کرد غم دوریش باشد، اگر آرزویی در ذهنت جاودانه شد آرزوی ظهورش باشد و اگر لبخندی بر لبت نشست از لبخند رضایت او باشد.
