محبت
محبت
خدا محبت و مودت حضرت مهدی (ع) را در ضمن محبت سایر اهل بیت پیامبر (ع) بر همگان واجب نمود.
» بگو: من از شما جز مودت و محبت خویشاوندانم اجر و مزدی برای رسالت نمی خواهم« (۱)
دوستی و علاقۀ به اهل بیت و امام زمان (ع)، به عنوان اجر رسالت نه منفعتی برای پیامبر دارد و نه بهره ای را نصیب امام زمان و اهل بیت (ع) می سازد، بلکه تنها به نفع ایمان آورندگان است و بهره های بی پایان آنان را در دنیا و آخرت به همراه دارد.
» بگو هر اجر و پاداشی خواسته ام برای خود شماست.« (۲)
در حقیقت همین مودت ها و محبت ها و علاقه و ارتباط های روحی و معنوی است که راه سیر به سوی خدا را فراهم می آورد و سلوک انسان را در راستای ارادۀ حق شکل می دهد.
» بگو: من از میان شما این اجر رسالت را نمی طلبم، مگر از آن کسان که بخواهند راهی به سوی پروردگار خویش بیابند.« (۳)
با محبت امام زمان است که زمینه های اطاعت از او فراهم می آید و با اطاعت از او است که راه کمال انسان به سوی خدا هموار می شود.
محبت اساس و پایۀ دین، بلکه مساوی دین است. (۴)، دین خدا جز با تکیه بر محبت و ولایت اهل بیت استقرار نمی یابد. از این رو انتظارِ حاکمیت و غلبۀ دین در جهان به نوعی انتظار جهانی شدن محبت و ولایت امام زمان است. و شاید به همین خاطر باشد که امام زمان (عج) می فرماید: » هر یک از شما باید به آنچه که او را به مقام محبت ما نزدیک می کند عمل نماید.« (۵)
از این رو اگر عبادتی یا عملی استحبابی یا دعا یا زیارتی خاص بتواند مقدمه ای برای ایجاد محبت بیشتر نسبت به امام زمان (ع) باشد، انجام آن وظیفه ای خواهد بود که با فرمان صریح آن بزرگوار بر عهدۀ شیعیان قرار گرفته است.
پی نوشت: ۱ـ شوری، ۲۳ * ۲ـ سبأ، ۴۷ * ۳ـ فرقان، ۵۷ * ۴ـ امام صادق (ع): آیا دین به جز دوستی است؟ تفسیر عیاشی، ج۱، ص ۱۶۷ * ۵ـ احتجاج، طبرسی، ج۲، ص ۵۹۹
