دیروز و امروز
دیروز وامروز
آنگاه که نمی دانی از کجا آغاز کنی درمانده می شوی و وقتی که درمانده می شوی حقیر بودن خود را باور می کنی و منِ درمانده در اوج حقارت می خواهم از بزرگی بنویسم که قلم دربرابر عظمتش سرتعظیم فرود می آورد و اندیشه واژه ها را به فراموشی می سپارد و احساس طریق دلدادگی راگم می کند.
برای آغاز باز می گردم به هزاران سال پیش، عصری که پیامبر قدم به عرصۀ گیتی نهاد و جهان هستی رامنور کرد، عصری که ایمان واژه ای غریب بود و مؤمنان اراده ای می خواستند پولادین و روحی می خواستند بزرگ برای تحمل شکنجه و آزار و رنج، پس تعدادشان قلیل بود و ایمانشان نهان، باز می گردم به عصری که مردم جاهلانه بت می پرستیدند و بزرگ ترین نعمت خالق (جانشان) را در راه بتها فدا می کردند، عصری که زرپرستان و زورگویان حاکم بودند و فقرا مظلوم وذلیل، عصری که فقرا ارتباطشان با خدامحکمتر بود و زندگی فقیرانه شان دلنشین تر و زمزمۀ شکرگزاریشان رساتر وشیواتر.
و حال باز می گردم به عصر خودم، عصر سنگ وآهن وسیمان، عصری که ایمان دیگر واژه ای غریب نیست اما غریبانه به زنجیرش کشیده اند، عصری که دیگر خبری از شکنجه وآزار جسم نیست چرا که دیگر روحها را دربند می کشند نه با زنجیر و شمشیر که با واژه و تحقیر و اهانت.
عصری که مؤمن شدن آسان است اما مؤمن ماندن و کامل شدن دشوار. دیروز مردم جاهلانه بت می پرستیدند و امروز ما عالمانه پول پرست شده ایم و جانمان را در راه رسیدن به هدف کوته بینانه مان فدا می کنیم، امروز هم فقرا ارتباطشان با خدامحکم تر است و خدارابهتر حس می کنند و زمزمۀ شکرگزاریشان بلندتراست.
گرچه هزاران سال گذشته است، با وجودپیشرفت علوم و بازشدن عقول هنوز همانیم که بودیم. دیروزخداوند برمردم منت نهاد و راهنمایی به یاریشان فرستاد از جنس آینه، ازجنس پاکی و از جنس ایمان، هرچند شکنجه شد و آزارها دید.
بارالها! ما همان مردمیم پس چرامنجیت را آشکار نمی کنی تاریشۀپول پرستی و زورگویی رابخشکاند، چرامهدیت را عیان نمی کنی تا دل رنجیدۀ مؤمنان فقیر را شادمان سازی و به آنها بگویی که عزیزند نه ذلیل. ماهمان مردمیم و نیازمند به چراغ هدایت و سفینۀ نجات، پس چرا باید منجی ما پشت پرده پنهان باشد و ما ازدیدارش معذور، شاید چون مردم آن زمان جاهلانه راه جهل رفتند و ماعالمانه راه جهل می پوئیم. به هرحال درعین نیاز، بااشتیاق تمام چشم به راهش می مانیم تا تمامی چراهایمان را پاسخگو باشد .
